Merhaba ben lojistik firmasında kuryelik yapıyordum. Çalıştığı iş yerinden kovulan bir işçiyim. İşsizlik çok zor. Borçları ödeyemiyorsun, sürekli eksiye düşüyorsun.

En son iş yerimde 3 buçuk sene çalıştım, fakat toplamda 15 senelik işçiyim. Borçlarım birikiyor, kredilerimi yapılandırıyorum, daha çok borçlanıyorum.

Çalışma koşullarımdan bahsedecek olursam, sabah 08.30’da işbaşı yapıyordum, akşam 18.00’de çıkıyordum. İstanbul geneline dağıtım yapıyordum. İşim erken bile bitse, şirkete gelip boşu boşuna 18.00’e kadar bekliyordum. Bazen 19.00’u buluyordu, İstanbul koşullarından trafik yoğunluğundan.

Piyasa yükseldikçe, fiyatlar arttıkça dağıtım noktamız da azaldı. Zarar etmeye başlayınca işçi çıkarmalar başladı. Kovulan arkadaşların kiminin ek gelirleri vardı, kimisi patronla anlaştılar hırsızlıktan çıkmış gibi yaparak tazminatta anlaştılar. 15- 20 yıllık işçileri bile gözden çıkardılar. Sıkıntılar büyüktü. Şirkete ilk girdiğimde yani 3,5 yıl önce 18.00’den önce şirkete gelemiyorduk, işler çok yoğundu. Bir sene sonra 14.00-15.00 gibi gelmeye başladık. Sonra 13.00’de gelmeye başladık. En sonunda işler düştü, depoda çalışanlar iş olmadığı için yatıyordu. Bu sürecin sonunda da maliyeti kısmak için işçileri çıkardılar. Yine de patronlar kendi zevkinden, hayatından ödünler vermedi. Hala villada yaşıyor patron. Mercedes'le, ciplerle dolaşıyor. Olan yine işçiye oluyor yani.

İş başvurusu yapmadığım yer kalmadı. “Bizde de iş yok işçi çıkarıyoruz” diyorlar. “Formumu doldurayım, lazım olduğunda çağırırsınız” diyorum, “zaten 100-200 form var önümüzde, hangi birini çağıralım” diyorlar.

Hiçbir sosyal hayatım yok. Dışarı çıkmıyorsun, arkadaşlarınla bir yere oturup da sosyalleşemiyorsun, her şey çok pahalı. Gezemiyorsun, eve bağımlı hale geliyorsun. Çünkü arkadaşlarınla buluştuğunda sürekli, “sen işsizsin biz öderiz” dedikleri zaman da bir zaman sonra zoruna gidiyor. Sürekli de gidemiyorsun artık bir yerlere, arkadaşlarından soyutlanıyorsun, gittikçe yalnızlaşıyorsun. Gerçi çalışırken de artık dışarı çıkamıyorsun ki, bir çıkayım desen dünyanın parasını harcıyorsun. Evin giderlerine yetmiyor. Her şeyi kısıtlıyorlar. Köleleştiriliyoruz.

Herkes aynı durumda. Bireysel olarak hiçbir kalıcı çözüm olmaz. Bireysel hareket etsen bile hemen tutuklanıyorsun. Birlikten kuvvet doğar. Başka türlü ezilir, gidersin. Sindirilirsin açlıktan ölür gidersin sonra da. Kurtuluşumuz örgütlenmekten, işçi sınıfının ayağa kalkmasıyla çözülecek. Bu gidişe bir dur denmesi gerekiyor.

Bir İşsiz