Ben Işıl, 10 buçuk yaşındayım. Ben Vefa abiyi Kütüphane’de tanıdım. Beraber oyun oynardık, bana şarkılar söyletirdi… Hatta ben dışarıda oyun oynarken, Vefa abi çağırırdı “Işıl gel yemek ye”, “yemiyecem” dediğim zaman, “bak yemek yemezsen büyümezsin” derdi. Çok seviyordum Vefa ağabeyyi, gider yemeğimi yerdim.

Vefa abiyi sonraları bir daha görmedim Kütüphane’de. Anneme sordum, “Vefa abi niye gelmiyor” diye. Annem üzülerek “çok hasta oldu, kaybettik” dedi. O gün çok üzüldüm, ağladım. Annem de “üzülmek yok, o senin kalbinde yaşıyor” dedi, “hep orada olacak” dedi, “yaşayacak”…

Bir daha kim bana oyun oynamayı öğretecek, şarkı söyleyecek, Vefa abi gibi yemek yemediğim zaman gülen yüzüyle çağıracak beni… Benle beraber kedi besliyordu, hayvanları benim gibi seven abim bi daha olacak mı? Çok özlüyorum seni Vefa abi…

Küçük Yoldaşın